Ukraina - ein "rystende" opplevelse

Etter å ha opplevd ein verkeleg grensepassering mellom Polen og Ukraina (sjølv om me kom til å bli granska meir nøye då me skulle andre vegen), fekk me vår første opplevelse med eit offentleg do, og seinare stod utfordringane i kø, og det blei mange rystelsar av ulik art.

Åsgrendvegen og Fjågesundvegen på sitt verste var for ingenting å rekna mot den veistandarden me møtte deler av tida i Ukraina. Det nærmaste var det opplevde då me kjørte omkring på Madagaskar for ein del år sidan. Eit stykke med fin asfalt og så lange strekningar med sikksakk-kjøring mellom alle dei store hola i asfalten. Heldigvis blei det mykje betre då vi nærma oss L'viv som vi hadde oppfatta var ein større landsby. Det var feil, som mykje anna me hadde trudd. Heile gamlebyen stod på Unescos verdensarvliste. Byen var større enn Oslo, men det virka som om alle vegar var stengde og under arbeid. Var det ikkje slik det var for turistane i Oslo i sommar? Med adresse til hotellet og ein GPS som samarbeida så skulle det vera ein enkel sak å finna fram, men når GPSen sa til venstre så var veien til venstre stengt, så til slutt kjørte me i ring på slitsom brustein og med enorm trafikk. Ting blei ikkje betre av at me som i Polen ikkje hadde forstått orda, no ikkje eingong forstod bokstavane på veiskilta. Til slutt såg me operaen og Hotell Opera der me skulle bu,
men ingen kjørevei var tilgjengeleg dit, så me parkerte rett framfor operaen, og gjekk resten. Bilen blei henta av ein dertil eigna hotellperson og plassert rett utanfor hotellet i ei lita sidegate. Alt vel til vi skulle ut neste dag. Då var vi framleis innesperra på alle kantar. Men ein mann som forstod problemet om ikkje orda, gjekk føre oss og jaga (mange!)folk bort frå fortauet og bana veg for oss slik at me kunne kjøra der fram til ei kjørbar gate. Me har møtt utruleg mange kjekke og hjelpsomme folk av alle nasjonalitetar på vår vei, og ukrainarane var ikkje noko unntak. Men me har måtta bruka mykje fingerspråk, seinast i dag då me skulle bestilla mat på ein utfartsstad i Slovakia. Menyen var på slovakisk og uten bilder, og dama bak disken kunne berre slovakisk. Ikkje lett, men vips kom det nokre ungdommar og spurte om dei kunne vera til hjelp, og det kunne dei såpass at me enda opp med grilla kylling og pommes frites. Stort fleire ord på engelsk kunne ikkje dei heller. Men på alle hotell har resepsjonsdamene vore veldig flinke og snille og greie, så det meste har gått greitt, sjølv om to hundar haldt eit frykteleg leven utanfor hotellet i heile natt. Me søv bra og føler oss som grevar. Ikkje minst følte me oss som overklasse i Ukraina der me av ukjente grunnar hadde havna på eit ekstra flott hotell. Det er mykje å seia om Ukraina og om grunnane til at me reiste dit. Alt er knytta til bøker me har lese, som f.eks.

En kort historie om trakoren i Ukraina, men ikkje minst om Forsvunnet som Daniel Mendelsohn har skrive om si jakt på dei jødiske slektningane som blei vekk i Ukraina under krigen. På hans anvisning fant me plassen der dei blei samla opp for å bli ført bort og bli skotne og lagt i ei massegrav. Så har me på vegen høyrt lydboka Stalins barn som gir interessante innblikk i politikk og historie oppgjennom dei siste hundre åra på dei traktar.