Auschwitz

Me vassa i norske turistar både i Warszawa og ikkje minst i Krakow. I store og små flokkar, og med og uten norske flagg. Men norske bilskilt var det berre me som hadde. I ei god veke frå me kjørte av ferja var me så godt som einaste bil med utenlandske skilt fram til i dag. Men i dag, i Auschwitz, var dei der, bilar, og ikkje minst bussar frå omtrent heile Europa! Ikkje minst norske. Fleire frå Sørlandet, Vestfold og Oslo-området.
Ikkje alle dei norske bussane var kvite, men fleire var nok representantar for Hvite busser. Det såg me då me kom fram til minnesmerkene over dei døde. Steinen med norsk tekst var overstrødd med friske blomar og sløyfer med helsingar frå bl.a. Hvite busser. Vår flotte polske guide fortalde at det virka som om det kom ekstra mange unge frå Norge no etter 22.juli, og dei virka ekstra følelsesmessig engasjerte. Elles var det ein dag med mange sterlke opplevelsar. Så mykje død, og så mykje liv. Dei store viddene og tomme husa var fylte av folk av alle slag og nasjonalitetar. Utruleg mange. 1,4 millionar kom ifjor. Mange skuleklassar med unge jødar og unge nordmenn. Eldre folk som kanskje hadde kjent nokon av dei som døde eller som overlevde. Enkelte hadde stukke ei raud rose inn på eit bilde eller lagt ned ein bukett ved av dei mange minnesmerka. Vår gruppe var ei samling av folk som ikkje reiste i gruppe, tause og alvorlege vaksne frå mange land.

Fangane kom frå mange land.

40.000 par sko låg igjen. Det var lite etter fleire millionar som måtte bøta med livet.
Ein går ikkje upåvirka ut igjen etter å ha besøkt gasskammer, men me fekk i alle fall komma ut igjen..

Eg må nok heim og lesa historien omatt.