Tida går fort. I veka som gjekk har hundreåra rulla forbi, og då syns eg tida går ekstra fort. På "bildet" her (laga av svoger Harald) ser vi to små morlause jenter som ein dag på slutten av 17.hundretalet står på kaien i Foldrøyhamn og ventar på at faren skal komma til lands med ei stemor. Ho skulle seinare bli mi tipp-tipp-oldemor og er sentral i den jobben eg ein gong gjorde for å finna ut av formødrene mine. Men her om dagen fekk eg eit brev der ein mann jaktar på sine formødre, og han lurer på kva eg veit om mor til dei to jentene! Det var ikkje stort, men eg trur nok han finn ut av det.
Mandag blei eg ført direkte inn i 1800-talet ved hjelp av Les Misebles. Det var elevar på KG som hadde ein strålande forestilling i Filadelfia. Det er utruleg kva amatørar kan få til! Dei eg omgås til dagleg har det meste av sitt liv i det førre hundreåret, så det kjenner eg vel best. Men her ein av dei fine ettermiddagane denne veka hadde eg min første ettermiddagslur på terassen etter å ha teke ein runde for å sjå alt som stakk fram til nytt liv etter denne lange og snørike vinteren. Sitjande i halvdøs var det eg såg den nye tid: Ut av sokkeletasjen i huset rett i mot myldra det av nybakte mødre og barnevogner! Sist sommar, før alle forsvant inn til den lange vinteren, så hadde eg observert at det måtte bu eit ung par der. Dei sat ofte ute, og rett mot oss. Så i løpet av vinteren var dei altså blitt tre. Så fekk vi også kanskje svar på kvifor det har vore så mykje fullt lys der om natta i det siste. Det er mangt som viser seg når våren kjem!
No comments:
Post a Comment