Det var ein gong , ganske nyleg, fem Bømlajenter som planla ein skikkeleg bærtur i Telemarks skoger. Blåbær skulle det vera, for det er jo så sunt, og dessuten var det rette tida no i helga. Etter lange forhandlingar på hytta der me fordelte bærspann og bærplukkarar, samt støvlar etter beste evne, aksla på oss sekker med ekstra klær og mat og la innover mot Heivatn. Anne var igjen på hytta for å passa på vaniljesausen som stod klar til blåbærdesserten. Etter tre timar var me attende med våre 28 blåbær, ca. 35 villbringebær og resten (kanskje 100?) i umodne tyttebær. Aldri har eg sett lyngen så ublå!
Turen var jo fin, og etter store anstrengelser der me var i direkte kontakt med Helpdesk på Skotselv der Knut tura, fekk me skikkeleg dreis på grillen og grillmaten, og det blei ikkje berre dei enkle karbonadane de ser på bildet! Men kva med desserten som skulle vera det absolutte blåbærminimum? Jo, det er noko med Nøken kvinne, samt Man tager hva man haver......så på bildet ser de ein av våre lekre porsjonar. Det skulle bli ca. fem blåbær og sju bringebær til kvar. Dandert med vaniljekrem og sprø flak av marengs og mandler blei det vel berre lækkert?
Vel heime for eg rett på konsert med Kviteseidkunstnarar (bl.a. son til han med innflyttarbautaen), og der fekk eg med meg dette verset av Olav H. Hauge, som eg syns kunne passa bra som kommentar til laurdagskveldspraten.
Me siglar ikkje same havet, endå det ser so ut.
Grovt timber og jern på dekk, sand og sement i romet,
djupt ligg eg, seint sig eg, stampar i brottsjø, uler i skodde.
Du sigler i ein papirbåt, og draumen ber det blå seglet,
so linn er vinden, so var er bylgja.
