Sorg og glede

Før me hadde fått pakka opp festtøyet frå barnedåpen i Førde kom meldinga om at onkel Bigg sine dagar var til ende. 88 gode år fekk han, men så var det plutseleg slutt. Eit ublidt møte med ein bil som kom imot på glatta sende han på sjukehuset, og så, etter to dagar, ville ikkje hjarta hans meir. Me er glad for alle smil og alle kaffekoppar me fekk dela.

Samtidig får me feira nye generasjonar. På søndag blei Isak døypt i Førde kyrkje, og familie og venner hadde gjort tapre forsøk på å ta seg fram med private og offentlege kommunikasjoner.
Det kan forteljast mange historiar om dette. Kanskje Per Helge har noko om det på sin blogg. I ein periode mens han venta på flyet var flyplassane stengt både på Sola, Flesland, Vernes og Gardemoen, så det tok si tid å komma sine vegar. Andre kom fram, men havna rett på sjukehus! Likevel blei det tilslutt fest og glede. Det var dåpsgudsteneste med ni barn som blei døpt og som opplot sine røster, også Isak(sjå biletet!) som var sist i rekka. Me fekk vera med både som besteforeldre og fadrar. Me koste oss bååde med Isak og Marte som taklar sin rolle som storesyster rektig bra.
Mandags morgon pakka me dåpskjole og vogge inn i Subaru'en og kjørte over Filefjell, klar til å ta imot eit nytt barnebarn lenger sør i landet. Det er ikkje dumt å vera reisande i besteforeldreri!
Stas å få stilla tre generasjonar Aasland opp på rekke.

Agnes og Agnar - samt andre bursdagar

I dag, 12.jan. 2007, ville det ha vore mor Agnes sin 90-årsdag om ho hadde fått leva. Ho fekk berre feira ei jul med barnebarn. Her er ho med Agnar på fanget jula 1975. Agnar fekk namn etter henne så godt me fekk det til (godt me ikkje venta til me fekk ei jente!), og han har bursdag berre to dagar etter henne. Så på søndag fyller han 32, og det får han feira heime på Sørlandet, sjølv om det slett ikkje var meininga. Me gratulerer på forhånd! Det er fleire me har feira og gratulert på forhånd dei siste vekene. Det har ikkje akkurat vore landliggje på oss sjølv om jula var over. Førstemann som feira stort var Oddbjørn i Oppdal. Me var av dei heldige som saman med mykje familie og venner fekk vera med på stor fest på misjonsssenteret på Oppdal. På bildet kan de sjå barnebarnet Silje plassera krona på heidersgjesten. Me er stolte og glade over å kjenna deg, Oddbjørn, og etter å ha høyrt alle dei flotte og personlege og morsomme talane, skjønar me at du har vore og er til glede for svært mange. Ikkje minst for dine eigne som me hadde gleda av å treffa også dagen etter. Det er koseleg med dei gamle Kvitsundvennene som me levde så nær i ei spesiell tid.
Turen opp og ned for oss gjekk med tog, og spesiell turen oppover var fantastisk med sol over kvite fjell og vidder. Ei glede etter all den grøne vinteren. Kvitt var det også på Haukeli då me kjørte der til neste 60-årsdag helga etter.
Randi er den første av fem barndoms(ungdoms)veninner som i år skal fylle 60. Tilsaman har vi fem fjorten søner og ingen døtre, og Randi sine tre bidrog sterkt til ein kjempefest på bedehuset (grendehuset?) på Innvær. Det var fint dekka til rundt tredve gjester og alt gjekk lenge etter planen. Men på eit punkt kom ting litt ut av (Randi sin) kontroll. Minstemann Per tala til mor si og fortalde kor glad han var i henne, men minst like mykje i ei anna. Deretter gjekk han ned på kne og fridde til jenta han hadde med seg!! Sjelden har vel eit frieri hatt stort publikum. Men ho sa Ja! Takk for fin dag, Randi, sjølv om du kom litt i skuggen i ein periode av selskapet!

Godt nytt år og takk for fantastiske julegleder(?)!

Korleis gjer eg for å halda liv i så mange som råd, skal tru?